Vakantie voorbereiding

Vrij onverwacht gaan manlief en ik nog even een aantal dagen op vakantie. We hebben een feestje in één van de nieuwe Nederlandse gemeenten overzee. De reis per vliegtuig vinden wij te lang voor Ginny en het feit dat er ter plaatse hartworm, een heel vervelende  infectieziekte die wordt overgebracht door bloedzuigende muskieten, voorkomt, werkt ook niet mee. Overigens komt hartworm ook voor in Zuid-Europa. Ginny is bovendien nog niet ingeent tegen hondsdolheid en dat is een voorwaarde om de grens over te mogen met hond. Voor onze vakantiebestemming geldt dat een hond minimaal een maand vóór vertrek geent dient te zijn en bovendien een maximaal 1 week oude gezondsheidsverklaring van de dierenarts moet hebben. Enten tegen hondsdolheid mag pas vanaf een leeftijd van 3 maanden. Ginny mag inmiddels geent worden, want ze werd op 20 september 3 maanden. Bij ons vertrek zou de enting net een maand oud zijn. Heel krap dus en mogelijk een risico bij aankomst om alsnog de toegang geweigerd  te worden.

Op zoek dus naar goede opvang, het liefst bij mensen die bekend zijn met het opvoeden van een hulphondenpup. Dank zij pup instructrice Karin is dat prima gelukt. Ginny gaat logeren bij een gezin dat wij kennen uit de tijd van onze 1e pup door de gezamenlijke wandelingen die wij toen samen maakten met onze beider pups. Zij hebben zelf geen eigen pupje meer, maar vinden het wel erg leuk om af en toe een pupje op te vangen. Ginny krijgt dus een fantastisch logeeradres. Hoewel ik er het volste vertrouwen in heb dat Ginny het prima naar haar zin zal hebben en in heel goede handen is, is het gevoel erbij wel wat dubbel. Het valt niet mee om 9 dagen zonder je kleine schaduw door te brengen.

Blafsessie

Op de laatste dag voor onze vakantie hadden we een blafsessie in Herpen voor alle hulphondjes in wording die met enige regelmaat uitbundig blaffen wanneer dat eigenlijk niet gewenst is. Je kunt daarbij denken aan angsthazen die hun angst proberen weg te blaffen (daar hoort Ginny helaas bij), hondjes die nogal waaks zijn, pups die hun baasje naar zich toe proberen te blaffen, blaffen om voer, om iets af te dwingen en ga zo maar door. Functioneel blaffen, bv om aan te geven dat er sprake is van hoge nood, is natuurlijk prima en heel erg gewenst.

Deze 2 blaffers waren van de partij

De bedoeling was de interactie tussen gastgezin en pup te bekijken. Onze reactie op bepaalde situaties kan namelijk een trigger zijn voor de pup om te gaan blaffen.

Helaas moest manlief nog even naar de tandarts en dus moest ik alleen met Ginny gaan. Het was druk, niet alleen met hondjes, maar ook met pup instructeurs/instructrices. Het bleek vooral ook een leermoment voor hen te worden en voor de gastgezinnen was er daardoor tijdens de groepssessies een vrijwel een op een begeleiding. Het viel overigens opeens op dat vrijwel alle trainers vrouwen zijn :-). Als ik ooit nog uit mijn mannenwereldje (ICT) wil, dan weet ik wat ik moet gaan doen :-)..

Deze keer geen foto's van de blaf-sessie. Dat lukt niet als je je aandacht bij je hond moet houden.
De gastvrouw van Ginny's vakantie adres was voor de gezelligheid ook mee. Die had ik natuurlijk kunnen vragen om die foto's te maken, maar daar heb ik in alle drukte dus niet aan gedacht.

De sessie was leerzaam, maar vooral ook voor de trainers. Zij willen met de trainingen alle neuzen dezelfde kant op krijgen en nu zijn er nog wel eens verschillen in de aanpak, omdat ieder in een eigen regio werkt.

Grappig was de vraag van 2, mij alleen van gezicht bekende trainers, of Ginny uit het nest van Evita kwam. Ja dus. Er bleek herkenning bij beiden te zijn, die ieder ook een pup uit dit nest onder hun hoede hebben. Niet zozeer vanwege het blaffen, maar vooral vanwege de aandacht die Ginny voor ons heeft. Dat is inderdaad super en zit er van nature in. Omdat ze ook nog makkelijk met voer, in welke vorm dan ook, te paaien is, is het niet zo moeilijk om dat vast te houden. Natuurlijk besef ik dat ze nog moet gaan puberen en dat de geurvlaggen van andere honden veel belangrijker gaat worden zodra de hormoontjes op gaan spelen. Dan gaat het vast een stuk moeilijker worden om haar aandacht vast te houden, maar we hebben er goed vertrouwen in dat ze niet alles vergeet wat ze tot nu toe geleerd heeft.

24/7

24 uur per dag, 7 dagen in de week ben je in touw met je pup in opleiding. Het dier wijkt niet van je zijde. Overal gaat ze mee naar toe, of het nu de supermarkt, de bioscoop, de kaasboer of de bibliotheek is, Ginny is erbij. Ze mag zelfs af en toe mee naar kantoor en ook een bruiloft of begrafenis zijn niet bij voorbaat uitgesloten voor onze pup. Daarnaast doen we vaak ook dingen, die we zonder haar niet of nauwelijks zouden doen. We bezoeken kinderboerderij, speeltuin of Efteling, nemen de trein en de bus, gaan op het hockeyveld en bij de tennisbaan kijken. Ook kost het winkelen of bezoeken van een evenement vaak meer tijd, omdat je regelmatig wordt aangesproken en je, als je hond tenminste lekker in zijn vel zit, daar graag op in wilt gaan. Bovendien doen we ook meer lopend, omdat Ginny daar meer van opsteekt dan wanneer we haar in de auto zetten om ergens naar toe te gaan. En natuurlijk mag Ginny ook graag helpen in de tuin. De spelletjes die we dan spelen duren nooit zo heel lang, maar het vertraagt de boel wel.

Kortom, zo'n pup is hartstikke gezellig, maar vreet ook tijd! Ik merk het vooral aan het feit dat ik veel minder lees. De bibliotheek wordt duidelijk minder vaak bezocht en vaak moet de uitleentermijn online verlengd worden omdat de boeken die ik had meegenomen nog niet geheel gelezen of bestudeerd zijn. Manlief heeft bij onze eerste pup het besluit genomen om de krant op te zeggen. Overigens was de pup niet de enige reden, maar vonden we beiden al langer dat streeknieuws niet op de voorpagina van de (regionale) krant thuishoort maar op de voorpagina van het regiokatern. Neem daarbij de kosten van een abonnement en het feit dat de kranten van de hele week er op zaterdag nog ongelezen liggen dan is beëindiging niet zo'n raar idee meer. Hoewel we met deze 3e pup duidelijk meer tijd 'overhouden' dan met de 1e, hebben we nog steeds geen behoefte om onszelf opnieuw te abonneren op de krant.  In plaats daarvan besteed ik nu dus tijd aan het bloggen over onze kleine, lieve, ondeugende pup.

Maar 24/7 is wel wat overdreven. Ginny laat ons, op de eerste paar nachten na, 's nachts gewoon lekker slapen!

Busreisje naar kantoor

Ginny heeft een dagje op kantoor doorgebracht. Deze keer zijn we er met de bus naartoe gegaan. Een heel gedoe, want er moest ook een bench mee. Gelukkig hebben we een fijne kunstof sky kennel van iemand uit de buurt gekregen. Die is niet zo zwaar, heeft geen scherpe hoeken en de boven- en onderhelft passen mooi in elkaar met een dekentje ertussen. Alles bij elkaar dus. Verder moest er natuurlijk ook nog een rugzak mee met water, voer, speeltje, kauwbotjes en wat schoonmaakspulletjes voor het geval dat Ginny een 'ongelukje' zou hebben. Gelukkig mocht ik mijn laptop die dag thuis laten.

Het tripje is prima verlopen. We hadden een mooi plekje op een minder validen zitplaats, Die is wat ruimer en dus kon de bench bijna daartussen staan. Leuk detail is dat de stopknop op neushoogte van Ginny zat. Die vond ze erg interessant en we hoeven niet vaak meer te oefenen voordat ze hem echt kan bedienen...

Ondanks de overstap halverwege de reis viel Ginny, tijdens de 2e helft van de reis, lekker in slaap. Reizen is blijkbaar vermoeiend.

Het hoogtepunt voor Ginny was ongetwijfeld het konijnenhol dat ze op ons middagwandelingetje ontdekte en waar ze haar neus diep in gestopt heeft. Niet al de mannen in pak met stropdas die een van de andere vergaderruimten in gebruik hadden en die 'en masse' naar haar kwamen kijken. Ze had het dus verdiend om even uitgebreid te snuffelen, want ze heeft zich keurig gedragen en veel geslapen. Mijn werkgever krijgt vast een betere beoordeling voor het tegenwoordig zo populaire thema 'maatschappelijk verantwoord ondernemen'. :-)

Kruimels

Een van de dingen die je snel leert met een opgroeiende hond in huis, die al snel zijn neus op de salontafel kan leggen of zich aan zijn tenen optrekt om het aanrecht te besnuffelen, is alles wat eetbaar is buiten bereik te houden of erg goed af te dekken. Zelfs broodkruimels, zeker die van zo'n knapperig stokbrood, worden ogenblikkelijk weggeveegd. Je moet zo'n 'arm' dier tenslotte ook niet onnodig in de verleiding brengen.

Even het journaal volgen terwijl je op de bank je avondmaal eet, betekent dat je gaat nadenken over de volgorde waarin je een en ander op tafel zet. Dus eerst alle niet eetbare dingen, zoals bestek. Overigens geen garantie dat dát niet in de bek van je hond terechtkomt, maar dat terzijde. Dan de dingen in een degelijke verpakking, denk bv aan een knijpfles fritessaus en dan pas je bord met daarop je diner. Bovendien zorg je ervoor dat je partner zijn plaats niet meer verlaat als het eten eenmaal geserveerd is en er toch nog iets ontbreekt. Verreweg het makkelijkst is het dus om gewoon aan de eettafel te eten.

Grappig is het wel, die aantrekkingskracht van die moeilijk bereikbare dingen. Hondlief heeft soms denkrimpels in zijn  kop en een peinzende blik in zijn ogen in een poging toch iets te verzinnen wat succes heeft. Het is voor ons inmiddels een seintje om extra op te gaan letten wat  ze gaat doen.

Thermische foto TU/eXperience

We hebben er even op moeten wachten, maar vandaag kregen we de thermografische foto die op de TU/eXperience, de publieksdag van de TUE,  is gemaakt.  Een thermografische foto geeft objecten weer in kleur variërend van wit en helder geel (warm) tot donkerblauw of zelfs zwart (koud). Normaal gesproken wordt zo'n camera vooral gebruikt om bv energieverlies in huizen op te sporen.

Leuk om te zien dat Ginny's kop het warmst is en dat het hesje wat warmte tegenhoudt, want op die plaats is de foto wat paarser dan de rest van Ginny's lijf. Dat betekent dus ook dat ze het extra warm krijgt als ze in de zomer dat hesje aanheeft en dat het in de winter juist zorgt voor wat extra warmte. We gaan daar, als het mogelijk en zinvol is, zeker rekening mee houden.

Beheersing!

Zoals jullie heel waarschijnlijk al weten, is eten, met stip, dé grootste hobby van Ginny. Daarom vinden we het extra knap van haar dat ze zo netjes wacht met eten tot ze het commando daarvoor krijgt. Dat wachten had ze al heel snel door en doet ze al heel netjes een paar weken lang. Inmiddels lukt dat zelfs als haar baasje haar plaagt door er wat andere woorden tussendoor te gooien.
Bekijk het filmpje en geniet mee! Geluid aan.

Efteling

Soms hebben hulphondjes (in opleiding)  een streepje voor. Daarom konden we gisteren met Ginny naar de Efteling. Kon ze eens kennismaken met allerlei 'rare figuren'. We hadden niet het mooiste weer, maar tussen de buien was het droog. We zijn begonnen met een boottochtje in de Fata Morgana. Ginny vond het heerlijk in de boot in de armen van haar baasje. Toen er onderweg ergens in het decor een hondje begon te blaffen wilde Ginny heel graag meedoen.

Daarna zijn we naar Sint Joris en de Draak gelopen. Mooie achtbanen, maar wij durfden er niet in en Ginny is nog geen 1m10. Zij  mag dus nog niet.

De rest van de dag hebben we in het sprookjesbos doorgebracht. Gelukkig zag de jager nog op tijd dat Ginny een lief hondje is en geen wild. Deze ontmoeting heeft ze dus overleefd.....

Zie je trouwens hoe zawrt Ginny's hakjes zijn geworden!

Heel apart was de ontmoeting met een stoet ganzen. Het leek wel of ze op de maat van de muziek meemarcheerden....

Toen de regen wat erger was en Ginny diep in slaap, hebben we een paraplu boven de wandelwagen gezet, zodat ze droog bleef. Zo sneu als ze helemaal nat wakker wordt......

 

Even kijken wat dáár nu in ligt...

Tot slot moet er natuurlijk ook nog even de souvenirwinkel bezocht worden.

Regen en zonneschijn

Gisteren hadden we een druk dagje. We moesten 's morgens even de stad in en omdat het best redelijk weer was, besloten daarom ook nog even de zaterdagmarkt mee te pikken. Deze is altijd erg druk en er ligt veel afval van groenten en fruit op de grond. Heel moeilijk voor Ginny om daar af te blijven. Ze kan dus best wat oefening gebruiken.

's Middags hadden we met Willem, Conny en Dylan afgesproken voor een eerste gezamenlijke boswandeling met onze honden. Het is er helaas niet van gekomen. Niet dat we dat bos niet gezien hebben en we hebben zelfs Willem en Conny en dus ook hun onafscheidelijke schaduw Dylan gevonden. We hebben zelfs nog een tiental meters gelopen en het toen opgegeven. Laat nou precies tijdens onze wandeling de enige enorme hoosbui van de dag vallen! Na snel overleg besloten we een 'kroeg' in ons dorp op te zoeken om onze kennismaking met een lekker kopje koffie (jawel) op ons gemak af te sluiten. Tijdens de rit daar naar toe klaarde het weer op en toen we daar voor de deur stonden, hebben we besloten bij ons thuis te gaan koffiedrinken. De afstand tussen kroeg en huis werd lopend afgelegd zodat de beoogde gezamenlijke wandeling in iets gewijzigde vorm toch de geplande oefening werd.

Toen we hoorden dat Dylan niet zo gemakkelijk door voer gestimuleerd kan worden omdat hij, in tegenstelling tot Ginny, niet zo'n eter is, hebben wij onze haringsnoepjes en onze tube leverpastei tevoorschijn gehaald om Dylan te laten proeven. De zon brak echt door toen bleek dat Dylan de leverpastei wel héél erg lekker vond. Willem en Conny waren erg blij eindelijk iets gevonden te hebben waar Dylan voor lijkt te willen werken. We hebben dus ook maar meteen zo'n zelfgefabriceerde tube meegegeven.

We zijn met Willem, Conny en Dylan teruggelopen naar hun auto zodat de nieuwe 'tool' meteen nog even ingezet kon worden. En met resultaat zoals je ziet in het filmpje. Het stukje 'leverworst voor witte tanden' van medebloggers Conny, Willem en Dylan slaat, volgens ons, vooral op de witte tanden van Willem. Zelden zo'n brede lach gezien!

's Avonds besloten we nog even een klein stukje lichtjesroute te pakken. Na dit weekend gaan de lichtjes namelijk weer uit. Kinderen in het donker heeft Ginny nog niet veel gezien en die zijn er volop tijdens dit evenement. De vijver was weer prachtig. En kers op de taart, het trapje naar die vijver bleek een prima oefening. Ginny liep eraf en erop zoals ze dat hoor te doen. Daar gaan we dus nog wat vaker oefenen.

Vijver

Een van de criteria waarop hulphondjes in opleiding worden afgekeurd is het zwemmen of (vaak) door waterplassen lopen. Begrijpelijk, want je wilt als client op weg naar je werk geen hond hebben die in elke waterplas die hij tegenkomt gaat liggen rollebollen. Ze zien je aankomen op kantoor! Zeker als daar ook nog een 'lekker' parfummetje, geur slootlucht, bij hoort.

Dat betekent echter wel een extra uitdaging voor alle gastgezinnen met pups die van nature van water houden omdat ze honderden jaren lang gefokt zijn om eenden uit het water te halen en daardoor zelfs zwemvliesjes tussen de tenen hebben. Denk daarbij bv. aan Labradors en Golden retrievers, maar ook aan de kruisingen met deze rassen. En die zijn er véél binnen het hondenbestand van Hulphond Nederland!

De vijver in onze tuin is dan ook verboden gebied voor Ginny al kunnen we niet helemaal voorkomen dat ze er op een hete dag nog wel eens een slokje uit wil drinken. We doen wel ons best om ook dat te voorkomen, door ook buiten een bak met water neer te zetten. Tot nu toe heeft ze verder niet heel veel belangstelling getoond voor de vijver. Toch weten we inmiddels dat onze dame prima kan zwemmen!

Ginny is namelijk onbedoeld geheel kopje onder de vijver in gegaan, toen ze nogal wild aan het rondrennen was en opeens achterwaarts de vijver in, ik mag wel zeggen, donderde. Ik zag het gebeuren, maar kon het helaas niet voorkomen. In eerste instantie was ze met stomheid geslagen en dobberde ze maar zo'n beetje rond. Ze kan met de achterpootjes makkelijk op de bodem staan met haar kop boven water, dus misschien stond ze zelfs wel. Voordat we haar eruit konden vissen had ze zich al hersteld en ging (bijzonder goed!) aan het zwemmen.

We hielden ons hart dus vast en hoopten dat ze niet uit zichzelf aan het zwemmen zou gaan als we weer eens in de tuin zouden zitten. Gelukkig is dat tot nu toe niet het geval. Misschien was het water wat te koud, want Ginny is een redelijke koukleum die graag een kussentje onder haar billen wil op onze stenen vloer. Of misschien is het niet al te zachtzinnig afdrogen niet in goede aarde gevallen. Wat het ook is dat haar uit de vijver houdt, we zijn er blij mee. Maar helemaal ontspannen zijn we toch nog niet als ze weer eens op de vijverrand staat. We blijven alert!

Publieksdag TUE

Vanmorgen was Ginny weer heel actief, dus besloten we om naar de jaarlijkse TU/eXperience, vroeger Publieksdag,  van de TUE te gaan. Het is altijd een dag die voor jong én voor oud interessant is. De onderwerpen variëren van gezondheid tot bouwkunde en van electrische racewagens tot het zelf maken van shampoo. Wij gaan er dus graag kijken en luisteren en besloten Ginny vandaag mee te nemen.
Bij het eerste gebouw moesten we een hoge trap op. De studenten die ons onder aan de trap verwelkomden, vonden het wel interessant dat we we Ginny een paar treetjes zelf wilden laten lopen. Helaas durfde Ginny ook hier niet met de achterpootjes van de begane grond. De voorpootjes zijn geen probleem. Die gebruikt ze wel om bij dat ene lekker voerbrokje te komen. Dus lag ze alweer langgerekt op de trap en hebben we haar toch maar omhoog gedragen.

Ginny heeft zich bij veel standjes keurig gedragen en netjes haar rust gezocht, maar helaas vond ze het ook nodig om een paar keer een nietsvermoedend kindje aan te blaffen. Dat is iets van de laatste paar dagen. Niet zo netjes dus en we hebben ons dan ook voorgenomen om de komende tijd veel plaatsen met kinderen op te zoeken. Enerzijds om haar daar meer aan te laten wennen, anderzijds hopen we ook te achterhalen waarom ze het ene kind niet aankijkt en tegen een ander blaft. Als dat duidelijk is, kunnen we daar gerichter op trainen.

Voor Ginny waren de robots en robotachtigen het spannends. Trok ze zich van de ene niets aan, de ander was heel spannend en ook daar moest tegen geblaft worden. Veel mensen zullen dus meegekregen hebben dat er een hond in de zaal was en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Van de presentaties die zich op de tafels afspeelden heeft ze niet zoveel meegekregen. 

Wat een engerd die robot

Robot? Doet me niets

Als het goed is, krijgen we nog een warmtefoto van haar via de mail. De studenten vonden het blijkbaar leuk om eens een hondje voor de camera te hebben.Als die komt zullen we hem met jullie delen.

Ginny blijkt het lastig te vinden om boven aan een hoge trap op de rand ervan te gaan staan om haar op te pakken om naar beneden te dragen. Ze krabbelt dan echt terug. Ook iets om nog wat extra aandacht te geven.

Overigens kijkt ze bij onze keldertrap inmiddels wel op het randje naar beneden om te zien waar wij toch telkens naar toe gaan. En ook de glazen brug op de TUE vormde geen probleem.

Open Dag Hulphond

Toeschouwers bij een puppy demo

Gisteren had Hulphond Nederland schitterend weer tijdens de half-jaarlijkse Open Dag. Daarom werden de 2 demonstraties van de pups in opleiding buiten op een van de trainingsvelden gehouden. Ginny was het op een na jongste hondje dat aan de demonstraties meedeed. De jongste was nog 2 weken jonger. Beide kleintjes deden het heel erg goed en werkten erg vertederend op het toegestroomde publiek. Maar ook de wat oudere pupjes deden het uitstekend. De labradoodels (kruising labrador retriever met koningspoedel) oogsten ook altijd veel bekijks met hun krullen. Er waren in het demo groepje van Ginny 3 familieleden aanwezig. Met hun 6 maanden zijn ze nu ook echt op een hoogte waarop je makkelijk een hand uitsteekt om ze te aaien. Toch is dat niet de bedoeling. De pups moeten hun aandacht echt bij hun baasje houden en daar hoort geen afleiding bij door lekker geknuffel door anderen dan hun baasje. We willen uiteindelijk niet dat een volwassen hulphond zelf een aai te gaan halen en onbedoeld de rolstoel van de cliënt in een racewagen verandert.

 

Jongste deelnemer Heather, 12 weken, in de armen van Marja

  

Ginny, 14 weken



Labrodoodle Dismo, 6 maanden, deed de demo met 2 familieleden

Dit willen we graag vasthouden! Super die aandacht!

Moeilijk! Karin heeft kinderen uit het publiek gevraagd om de baasjes een hand te komen geven en te kijken of de honden rustig blijven liggen. Dat het zo goed ging, heeft vast ook met de warmte te maken!

Ginny mag even op schoot bij een mijnheer die graag een hulphond zou willen, maar ook nog nooit een hond van dichtbij heeft meegemaakt

We hadden zelf ook nog wat tijd om enkele demonstraties bij te wonen. De verhalen van de cliënten met hulphond zijn altijd indrukwekkend. Daardoor beseffen we ook weer waarom we, ondanks het verdriet van het afscheid, toch weer een nieuwe pup op willen voeden.

En alweer aandacht!

De warmte en de drukte hebben wel hun tol geëist van Ginny en tijdens een demonstratie over de aftraining van de honden, nadat ze hun puppygastgezin hebben verlaten, viel ze als een blok in slaap. We zijn na afloop dan ook nog wat langer in de verder lege zaal blijven zitten om haar nog wat meer rust te geven, terwijl om ons heen alle stoelen werden opgeruimd.

 

Aan het eind van de middag hebben Ginny en volleerd collega Janse nog model gestaan voor een paar fotografen die een reportage maakten voor hun afstudeeropdracht. We hopen daar nog wat van te zien.

Er zijn heel wat plaatjes geschoten!

Ginny met Janse

En dan naar huis om lekker voor een welverdiende rust.

Zo, vanavond kom ik niet meer overeind

Toch nog even een lekker matje opzoeken