Met een hond en zeker met een hulphond in opleiding, maak je nogal eens wat mee.
Hoogtepunt deze week was ongetwijfeld de ontmoeting met een mij onbekende man die aan zijn auto aan het sleutelen was. Ginny vond dat interessant, dus maakte ik even een tussenstop om haar te laten kijken. De man blijkt een hondenliefhebber, dus een praatje is gauw gestart. Tijdens het gesprek vertelt de man dat hij inmiddels geen hond meer heeft, maar zich heeft gestort op
koi karpers. Of ik ze soms even wil zien? Ja natuurlijk, al is het maar in het kader van goede oefening voor Ginny, vissen zien zwemmen en er rustig bij blijven. Wat ik te zien kreeg was een schitterende vijver met heel veel prachige enorme koi karpers. Onvoorstelbaar dat ik die zomaar mocht zien want deze vijver vertegenwoordigt een waarde van een dikke middenklasse auto en ik kan me dus voorstellen dat er mensen zijn die deze vissen de moeite waard vinden om illegaal mee te nemen. En dat Ginny met de pootjes op de (verhoogde) rand mocht staan om even goed te kijken vind ik helemaal ongelooflijk.
Het absolute dieptepunt van deze week was een ontmoeting met mijn achterbuurman die klaarstond met een ladder om ongevraagd mijn tuinschutting over te klimmen, nota bene op een moment dat ik gewoon thuis aan het werk was. De reden: er lag een bal van de kinderen in mijn tuin, overigens ook nog pas net daarin terecht gekomen. Ginny is behoorlijk geschrokken van deze actie en blafte zich de longen uit het lijf met een borstel over de hele lengte van haar rug. Normaal gesproken reageren wij niet op waakgedrag, omdat dit voor een hulphond niet zo wenselijk is. Deze keer was de reactie echter heel extreem en dus besloot ik eens achterom te kijken en zo ontdekte ik de achterbuurman met zijn snode plannen. Ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik dit gedrag absoluut onacceptabel vindt en dat ie zich kan melden bij de voordeur om de bal te halen. Zijn wij er niet dan moet hij maar wachten tot we er wel zijn. Ik heb inmiddels wel besloten om hem dan ook aan een dichte voordeur te laten wachten tot ik met de bal weer naar de voordeur kom.
Ginny blijkt nu, een paar dagen later, nog steeds wat onrustig de achtertuin in te kijken, hoewel ik haar na de affaire nog even lekker in de tuin heb laten spelen om de energie kwijt te raken. Achteraf gezien had ik haar beter aan kunnen lijnen en met haar naar de buurman toe kunnen lopen., Helaas is het op zo'n moment erg moeilijk even tot 10 te tellen en je opties af te wegen. We gaan dus extra veel in de tuin oefenen en spelen.
Ontmoetingen met andere honden zijn er ook genoeg.
Een dieptepunt was de hond die, ondanks het aanlijngebod in onze gemeente, los rond liep in de bebouwde kom en boven op haar sprong om met haar te spelen. Ginny is daar natuurlijk helemaal voor in. Het was bovendien een dag met veel wind en veel regen, dus Ginny was al ongedurig toen we gingen lopen. Het baasje van die andere hond stond in de buurt, maar nam niet eens de moeite om de hond terug te roepen. Toen ik hem vroeg om zijn hond bij zich te roepen, bleek de hond ook nog helemaal niet te luisteren.
In het losloopgebied ben je hierop bedacht en kun je hier beter op anticiperen. In de bebouwde kom overvalt het je en helaas houdt het in dat je daarna weer extra veel moet trainen om de aandacht van je hond vast te houden als er een andere hond voorbijkomt. Gelukkig zijn de collectieve trainingen van de pups in opleiding bij Hulphond hiervoor ideaal. Wijzelf kunnen bovendien tussendoor ook nog trainen met
Dylke van Willem en Conny.
Ik begrijp de mensen ook niet die vinden dat een hond altijd met een andere hond moet kunnen spelen omdat het anders een zielige hond zou zijn. Van kinderen verwacht je ook aangepast gedrag, al was het maar om de veiligheid te waarborgen. Niemand die er blij van wordt als je kind in een drukke winkelstraat naar elk ander kind toerent om daarmee te gaan spelen of ongevraagd en zonder uit te kijken zelfs wegen oversteekt om met een ander kind te gaan dollen. Dat geldt ook voor een hond. Spelen mag, maar niet als de hond aan de lijn zit en als ie losloopt alleen als zijn baasje hem toestemming daarvoor geeft. De veiligheid van cliënt en hond kont in gevaar als de hond zelf gaat bepalen wanneer hij wil spelen.
Een absoluut hoogtepunt was de hond die gisteravond in het donker, ook in de bebouwde kom en zelfs op vrijwel dezelfde plek, los op de stoep liep met zijn baasje rustig fietsend op de rijweg. Deze hond wilde in het voorbijgaan wel even aan Ginny ruiken en zij natuurlijk aan hem /haar, maar omdat de hond gewoon doordraafde, bleef Ginny ook heel rustig met mij meelopen. Zulke loslopende honden wil ik elke dag, waar dan ook, wel tegenkomen!
Er zijn veel andere pups, maar er wordt bovendien ook nog buiten getraind met honden uit de kennel. Er zijn ook veel kennelhonden in hun buitenren. Drukke snelweg, reclameborden die weggehaald worden met een kraan op de vrachtwagen. Mannetjes die in gordels balanceerden rondom de reclameborden en een zwaar ronkende vrachtwagen vanwege de kraan die in beweging gebracht moest worden.
Sommige honden blijken bang van de vrachtwagen en anderen vinden de mannen die rondzweven helemaal niks. En natuurlijk zijn de andere honden aantrekkelijk voor allemaal. Een deel gaat blaffen en een ander deel trekken. Kortom, de chaos is compleet.
Dankzij een collega zijn we hals over kop een trein in gesprongen. Deze collega had nl een paar Kruidvat dagkaarten die wij mochten gebruiken en daar konden we geen nee tegen zeggen, maar het was wel de laatste dag waarop er gebruik van gemaakt kon worden.
In eerste instantie dachten we gewoon heen en weer te reizen tussen 2 stations en vooral te oefenen met in- en uitstappen. Het instappen was in eerste instantie wat lastig, want Ginny had het niet zo op het gapende gat tussen perron en trein. En om eerlijk te zijn, ikzelf sta ook nooit te juichen en heb graag wat ruimte om me heen bij het in- of uitstappen. Gelukkig ging Ginny met manlief de trein in en die kent deze aarzeling niet en kon haar dus niet daarmee beïnvloeden. Eenmaal in de trein besloten we een zus van manlief op te zoeken die op 10 minuten loopafstand van een stationnetje woont. Dat betekende een langere reis met een drukke trein en conducteurs die de kaartjes kwamen controleren. We hadden fijne zitplaatsen halverwege de coupe waar je tegenover elkaar kunt zitten en waar Ginny dus de ruimte had. De conducteur werd met gepaste nieuwsgierigheid bekeken, de mensen die tijdens de reis in- of uitstapten en door de gangpaden liepen, werden alleen met een bewegende neus gesignaleerd. Fantastisch dus en een prima begin. Uitstappen ging prima. Vreemd genoeg was de ruimte tussen trein en perron hier kleiner dan op het instapstation.
De terugreis begint probleemloos, instappen is makkelijk, de trein was niet druk, dus hadden we weer een royale zitplaats, maar halverwege kwam er een mededeling dat de trein niet verder ging vanwege problemen met de bovenleiding. Het bericht was vers van de pers en er was nog niet bekend hoe en wanneer we verder konden reizen, maar deze trein zou na een stop op het eerstvolgende station teruggaan naar Nijmegen. Niet verkeerd, want vandaaruit kunnen we via Utrecht ook richting Eindhoven reizen. Nader bericht volgt, volgens de conducteur.
Helaas horen we verder niets en zodra we de conducteur langs zien lopen op het eerstvolgende station stapt vrijwel iedereen uit de trein. Wij ook en dan blijkt dat er nog druk overlegd wordt over de te nemen stappen. Ook de mensen in de trein naast ons hebben gehoord dat hun trein teruggaat naar Nijmegen, maar welke trein gaat nu eerst????
Op oudjaarsdag zijn we met vrienden en hun hond op de Rozendaalse hei gaan wandelen. Een gebied waar geen vuurwerk afgestoken mag worden en dus goed voor een ontspannen wandeling, zodat de honden vandaag in elk geval hun energie kwijt kunnen. In de verte hoor je wel het geknal en gefluit van vuurwerk dat in de omliggende bewoonde gebieden wordt afgestoken. Een mooie extra oefening, want zo kunnen de honden alvast op afstand wennen aan het geknal.
Het was er druk. We kwamen heel veel andere hondenbezitters tegen, die ondanks de aanhoudende miezerregen op hetzelfde idee waren gekomen. Meteen ook weer een voordeel van een hond in huis: je gaat eruit, want je moet. En dan blijkt dat het weer totaal geen spelbreker is en dat het prachtig is op de hei. We genieten van de betrekkelijke rust en de prachtige wazige vergezichten. We hebben ook veel gelachen, want Ginny speelde bij de start van de wandeling de clown en dat had invloed op de hond van onze vrienden. 
Deze hond houdt van wat ruimte om zich heen en gaat normaal haar eigen gangetje (ideale wandelpartner dus voor Ginny, door haar rust en behoefte aan ruimte), maar vandaag liet ze zich inspireren door Ginny's dolle bui en ging, tot verbazing van onze vrienden, voor haar doen volledig uit haar dak! gelukkig keerde de rust na een kwartiertje terug bij beide honden en gedroeg Ginny zich daarna ook prima bij het passeren van de overige aanwezige viervoeters. Wel snuffelen, niet bespringen en zelfs af en toe wat onderdanig....
Ginny is aan het begin van de avond wat blafferig als ze wat harde knallen hoort, maar een spelletje doet wonderen. Helemaal als haar baasje daarna op de grond gaat zitten en zij zich tussen zijn benen kan nestelen voor een uitgebreide knuffel. De avond vliegt voorbij en voor we het weten is het 12 uur en wordt er uitgebreid vuurwerk afgestoken. Ginny is nog steeds rustig en daarom besluiten we, net als vorig jaar met onze eerste pup, de afgesloten achtertuin in te gaan en Ginny los rond te laten lopen.
