Zo'n dag dat Ginny voor de 35e keer op de rand van de salontafel wil gaan kauwen, voor de 20e keer op de bank springt, voor de 3e keer in huis plast, er met je 2e schoen vandoor gaat op het moment dat je de 1e aantrekt of in je tenen bijt, de sierasperge alweer onttopt is, papieren van de eettafel haalt en ik óók nog (veel) moet werken, dan heb ik het wel eens moeilijk. Gelukkig zijn sommige dingen inmiddels verleden tijd, maar er komen andere dingen voor in de plaats. Doen alsof ze een commando niet begrijpt of zelfs niet hoort. De belangstelling buitenshuis voor andere hondjes
Ik vermoed dat het feit dat ik soms veel móet werken voor een groot deel bijdraagt aan de ongedurigheid die Ginny laat zien. Als ik eerlijk ben, weet ik dat eigenlijk wel zeker, want op zo'n dag laat ik Ginny ook vaak wat korter of wat gehaaster uit en is het moeilijker om even tijd te nemen om met haar een spelletje te doen. Kortom: ze moet zich dan meer zélf vermaken, al is het natuurlijk ook de bedoeling dat ze dat leert. Ik heb er dus uiteindelijk vooral mezelf mee als ik niet af en toe wat kwaliteitstijd voor Ginny inruim.
Ginny is dus een prima spiegel en laat me precies zien wanneer ik mezelf voorbijloop. Eigenlijk dus een reden om haar heel dankbaar te zijn. Als ik dát nou eens op zo'n moment zou kunnen bedenken, dan zouden we daar allemaal blij van worden!
tja dat laatste klopt helemaal inderdaad
BeantwoordenVerwijderen