Ziekenboeg

Ginny in rompertje, de ochtend na sterilisatie

Afgelopen woensdag ontdekte ik dat 1 van de hechtingen als gevolg  van Ginny's sterilisatie was gaan ontsteken. Snel naar de dierenarts dus. Ik heb weer gebruik gemaakt van het inloopspreekuur omdat dat meer trainingsmogelijkheden oplevert voor Ginny.
In de wachtkamer gedraagt Ginny zich voorbeeldig. Ze zit netjes met haar kont onder mijn stoel en gaat er even later ook rustig bij liggen. Het hondje onder de stoel naast ons wordt lichtjes besnuffeld, maar omdat dat hondje verder geen belangstelling heeft, blijft het daarbij.
Ze laat ook de andere hondjes die in- en uitgaan keurig met rust.

Als het onze beurt is, loopt ze vrolijk de spreekkamer binnen. Ze stapt keurig zelf op de behandeltafel en vindt het allemaal nog prima zolang ze zit. Helaas voor haar moet ze wel even op haar zij gaan liggen zodat de dierenarts even goed kan kijken wat er aan de hand is. Dat is minder. Ginny is geen knuffelhond, aan haar lijf geen polonaise, dus ook geen handen van de dierenarts.  Alle 3 de hechtingen worden verwijderd, hoewel dat pas voor maandag op de planning stond. De twee kleinste gaatjes zitten keurig dicht, maar het grootste gat (een sneetje van ongeveer een centimeter) midden op haar buik blijkt inderdaad ontstoken. Er komt pus uit en helaas ontdekt de dierenarts ook een onderhuidse bobbel, die ik zelf nog niet had opgemerkt. Een grotere ontsteking dus naar alle waarschijnlijkheid. De dierenarts baalt en overweegt de mogelijkheden. Voor een duidelijkere diagnose moet er gesneden worden, maar dat betekent een (lichte) narcose. Omdat Ginny geen zieke indruk maakt en de wond nu open is, besluit hij ons naar huis te sturen met laurierzalf, een soort trekzalf, die ik 2x daags voor het wandelen op de bult moet smeren. Maar ik moet dan wel voor het weekend terugkomen. Er wordt dus een afspraak gemaakt voor vrijdagochtend. Dat wandelen is trouwens om de zalf de gelegenheid te geen zijn werk te doen voordat Ginny het eraf likt.

Gisteren was de bult wat minder, en ook zag ik op de plek rondom het gaatje af en toe wat viezigheid. De ontsteking werkt  zich dus naar buiten. Vanochtend was de bult van vorm veranderd. Moeilijk in te schatten of hij ook weer kleiner is geworden.

Viezigheid rond de ontstoken plek

Om 8:30 heb ik een afspraak bij de dierenarts. Ginny vindt het deze keer niet zo leuk meer om er binnen te stappen. Er is al enige aarzeling bij de deur van de spreekkamer, maar de behandeltafel is een stap te ver. Ook met brokjes stapt ze er niet zelf op en dus til ik haar erop. Deze keer mag ze blijven zitten tijdens het onderzoek. De dierenarts is erg tevreden over de vermindering van de bult en besluit dat we zo nog een paar dagen doorgaan als Ginny zich tenminste niet ziek gaat voelen. Omdat Ginny de laatste dagen erg fanatiek aan haar vulva likt, kijkt hij daar ook nog even naar. Die blijkt wat geïrriteerd te zijn en ook daarvoor krijg ik een zalfje mee. Eind volgende week moeten we nog even terug komen ter controle van het verloop van de ontsteking, die waarschijnlijk het gevolg is van een (oplosbare) inwendige hechting waar Ginny niet zo goed tegen kan. Erg vervelend voor haar en voor onze zeer betrokken dierenarts, maar dit soort dingen gebeuren soms gewoon.

Bij het afscheid krijgt de dierenarts wat van Ginny's hypo allergene brokjes zodat hij haar even kan verwennen. Onze opportuniste eet ze wel uit zijn hand, maar van harte gaat het niet.

Vóór onze nieuwe 'date' met de dierenarts gaan we ook nog maar even  langs om haar op de weegschaal te zetten, ook al is de praktijk niet op loopafstand. We hopen dat ze daardoor ook positieve associaties met de praktijk en de dierenartsen krijgt.